بررسی رابطه بین رویکردهای تدریس اعضای هیئت علمی و رویکردهای یادگیری دانشجویان دانشگاه سیستان و بلوچستان

تحقیق حاضر با هدف بررسی رابطه بین رویکرد های تدریس اعضای هیئت علمی و رویکردهای های یادگیری دانشجویان دانشگاه سیستان و بلوچستان انجام گرفته است. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بوده و جامعه آماری شامل کلیه اعضای هیئت علمی و دانشجویان دانشگاه سیستان و بلوچستان در سال تحصیلی 1391-1390 که از میان آن ها 170 نفر به روش نمونه گیری چند مرحله ای انتخاب شده اند. برای گردآوری داده ها از دو پرسشنامه رویکرد ها و فنون مطالعه دانشجویان و پرسشنامه اعضای هیئت علمی به ترتیب با 51 و 22 سوال استفاده شده است، که روایی آن ها از نوع محتوایی و صوری و پایایی آن ها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب 78/0 و 84/0 برآورد گردید. برای توصیف داده ها از فراوانی، میانگین، انحراف استانداردو برای استتنباط داده ها از رگرسیون و تحلیل واریان یک طرفه استفاده شده است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که شیوه تدریس اکثر اعضای هیئت علمی شیوه تدریس معلم محوری می باشد و بیشتر دانشجویان عمدتاً از شیوه یادگیری استراتژیک استفاده می نمایند و بعد از این شیوه، شیوه یادگیری عمیق بیشترین کاربرد را دارد. همچنین یافته ها نشان می دهد که بین شیوه تدریس معلم محوری و یادگیری عمیق و شیوه تدریس دانشجو محوری و یادگیری سطحی و عمیق رابطه معناداری وجود ندارد. بین شیوه های تدریس اعضای هیئت علمی بر اساس جنسیت، سن و دانشکده محل تدریس تفاوت معناداری وجود ندارد. بین شیوه یادگیری سطحی و عمیق و جنسیت دانشجویان تفاوت معناداری وجود ندارد. بین شیوه یادگیری سطحی و سطح تحصیلات دانشجویان و بین شیوه یادگیری دانشجویان بر اساس رشته تحصیلی تفاوت معناداری وجود ندارد.